سیمان پورتلند در سال 1824 توسط جوزف آسپدن در انگلیس به ثبت رسید و با این نام خوانده شد. تا پیش از این رویداد، نوع و مقدار موادی كه برای تهیه ی سیمان مورد استفاده قرار می گرفت محرمانه به شمار می رفت.

شیمی تهیه ی سیمان شامل دو بخش جداگانه به این شرح است:

 فرایند تبدیل و شكل پذیری بتون برای سخت شدن

 سختی و افزایش استحكام.

سیمان پورتلند در سال 1824 توسط جوزف آسپدن در انگلیس به ثبت رسید و با این نام خوانده شد. تا پیش از این رویداد، نوع و مقدار موادی كه برای تهیه ی سیمان مورد استفاده قرار می گرفت محرمانه به شمار می رفت.

شیمی تهیه ی سیمان شامل دو بخش جداگانه به این شرح است:

 فرایند تبدیل و شكل پذیری بتون برای سخت شدن

 سختی و افزایش استحكام.

تركیب شیمیایی سیمان

مهم ترین تركیب های موجود در سیمان پورتلند عبارتند از:

تری كلسیم آلومینات (3CaO.Al2O3)، تری كلسیم سیلیكات(3CaO.SiO3)، دی كلسیم سیلیكات(2CaO.SiO3) و كلسیم اكسید (CaO). هنگامی كه دی كلسیم سیلیكات به كندی با آب واكنش می دهد، كلسیم هیدروكسید و تشكیل می شود. این واكنش كمك می كند تا مواد گوناگون موجود در این مخلوط در كنار یك دیگر باقی بمانند و نیز سبب افزایش استحكام مخلوط می شود چنان كه آب نمی تواند از آن عبور كند.

بتون، بسپاری قوی شامل شبكه ای از پیوندهای عرضی است. این ماده ی سخت هنگامی كه مخلوطی از سیمان، شن و ماسه، خرده سنگ و آب در یك قالب ریخته می شوند، شكل می گیرد و سفت می شود. اگر بتون به سرعت شكل بگیرد، قراردادن آن در جای مورد نظر دشوار می شود. در این حال افزودن ژیپس به سیمان، برای طولانی تر كردن زمان شكل گیری سودمند است.

در فرایند سخت شدن بتون، نخست آبپوشی تركیب های موجود و سپس متبلور شدن هیدرات ها روی می دهد. در واقع، این فرایند در حضور آب انجام می گیرد. هم چنان كه سیمان سخت می شود تركیب ها شكل می گیرند و تبدیل به ماده ای می شوند كه در آب نامحلول است.

كیفیت بتون به نسبت مواد افزودنی مانند آب، خرده سنگ و سیمان بستگی دارد. در نتیجه ی قرار دادن سیمان در كوره، توده هایی با اندازه های مشخص به نام جوش تشكیل می شود. پس از آن جوش را به شكل گَرد درمی آورند كه در این حال آن را سیمان می نامند. مخلوط این گَرد با آب هم چون یك چسب قوی عمل می كند.

منبع:رشد