بی تردید قرن نوزدهم، سده ای باشکوه و پرمایه از نبوغ علمی بوده که ظهور بزرگانی کم نظیر را به خود دیده است. پژوهش ها و خدمات ارزنده ی برخی از این نامآوران چنانکه سزاوار آن بوده اند، به رسمیت شناخته شده و از آنها تجلیل به عمل آمده است. اما در این میان برخی نیز به سادگی به فراموشی سپرده شده اند. از آن جمله، دانشمندی است که به واقع باید او را بزرگترین شیمیدان قرن نوزدهم در کشورش انگلیس دانست.
او پدر مفهومی مهم در جهان شیمی، یعنی ظرفیت شیمیایی بود و با نظریه ی خود در این زمینه، پایه های شیمی ساختاری نوین را بنیان نهاد. واژه ی پیوند که برای توصیف اتصال اتمها به یکدیگر به کار می رود، از تراوش های ذهنی این شیمیدان بوده است و سرانجام اینکه، او را بنیانگذار شیمی آلی فلزی می دانند.